چون میروی بی من مرو ای جان جان بی تن مرو

دزدیده چون جان میروی اندر میان جان من - سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون میروی بی من مرو ای جان جان بی تن مرو - و از چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من

هفت آسمان را بر درم و از هفت دریا بگذرم - چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم - ای دیدن تو دین من و ای روی تو ایمان من

بی پا سر کردی مرا بی خواب و خور کردی مرا - سرمست و خندان اندرآ ای یوسف کنعان من

از لطف تو چون جان شدم و از خویشتن پنهان شدم - ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو ای چشم نرگس مست تو - ای شاخه ها آبست تو ای باغ بی پایان من

یک لحظه داغم میکشی یکدم به باغم میکشی - پیش چراغم میکشی تا وا شود چشمان من

ای جان پیش از جانها و ای کان پیش از کانها - ای آن پیش از انها ای آن من ای آن من

منزلگه ما خاک نی گر تن بریزد باک نی - اندیشه ام افلاک نی ای وصل تو کیوان من

مر اهل کشتی را لحد در بحر باشد تا ابد - در آب حیوان مرگ کو ای بحر من عمان من

ای بوی تو در آه من وای آه تو همراه من - بربوی شاهنشاه من شد رنگ و بو حیران من

جانم چو ذره در هوا چون شد زه ثقلی جدا - بی تو چرا باشد چرا ای اصل چار ارکان من

ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من - ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من


غزل از مولانا جلال الدین محمد مولوی بلخی رومی (غزلیات شمس)



درود و هزاران و درود بر روان پاک و بلندش

دوش شـــراب ریـــختی وز بر ما گـــریـــخـتی

                                     چون خمشان بی گنه روی بــــــر آسمان مکن

                                     باده خاص خــورده ای نقل خلاص خـورده ای

                                      بـــوی شــراب می زند خـــربـــزه دردهان مکن

                                      روز الـــست جـــان تو خورد می ای ز خـان تو

                                     خـــواجــه لامــکان تویی بــــــنـدگی مکان مکن

                                    دوش شـــراب ریـــختی وز بر ما گـــریـــخـتی

                                   بار دگــــر گـــرفـــتــمــت بــــار دگــر چنان مکن

                                   ای دل پـــاره پــاره ام دیــدن اوســت چاره ام

                                   اوست پناه پشت من تــــکــیه بر این جهان مکن

                                  کاردلم به جـــان رسـد کارد به استخوان رسد

                                  نالـــه کــنـــم بــگـویـــدم دم مـــزن و بیان مکن

                                 ناله مــکن که تا که مــن نـــاله کــنم برای تو

                                 گرگ تویی شبان منم خویش چو من شبان مکن

                                باده بــــنـــوش مــــات شوجمله تن حیات شو

                               بــــاده چــــون عقـــیــق بــین یاد عقیقکان مکن

                               بـــاده عـــام از برون بـــاده ی عـــارف از درون

                               بــوی دهـــان بـــیــان کـند تو به زبان بیان مکن

                              از تبریز شـــمس دین مــــی رســدم چوماه نو

                              چشــــم سـوی چراغ کن سوی چراغدان مکن
                                                                                                             مولانا

خودتان بنگريد حال و روز دانش آموزان ايران را روستايي در گنبدكاووس( مدرسه اي در اتوبوس)

پيشكش به آنهايي كه مي دانند و نمي دانند دوستشان دارم

 

                                   پیش کش همه ی شیفته گان راه اهورای پاک

                       در آغاز هيچ نبود و کلمه بود و کلمه نزد خدا بود.

     من اما از تمام کلمه های دنيا تنها يک کلمه را برگزيده ام و

    همه جمله هايم را با همان يک کلمه می سازم

با همان يک کلمه حرف می زنم،شعر می گويم و می نويسم

و من با همان يک کلمه است که می بينم و راه می روم و نفس می کشم.با همان يک

کلمه عشق می ورزم و زندگی می کنم

آن يک کلمه خوراک روان(روح) من است،بی او گرسنه خواهم ماند.خانه من است،

بی او آواره خواهم شد

بی او بی کس می شوم،غريب و تنها.اين کلمه همه دارايی من است

و اگر روزی شيطان آن را از من بدزدد

آن قدر فقير می شوم که خواهم مُرد

من با همين کلمه با درخت ها حرف می زنم.آنها منظورم را می فهمند

و برگهايشان را برای من تکان می دهند

اين کلمه را به گنجشک ها که می گويم،در آسمان حياطمان جشن می گيرند

و با هم ترانه می خوانند

به نسيم می گويم،آن قدر ذوق می کند که شهر به شهر می چرخد و ميگردد

و می رقصد

به ابر ها که می گويم،چنان خوشحال می شوند که يک عالم نقل و نبات

برف و باران روی سرم می پاشند

اين کلمه،اين کلمه عزيز و دوست داشتنی

حرف رمز من با همه چيز است

اما ... وقتی به آدم ها می گويم

بگذريم ،

دلم گرفته،من زبان شما را بلد نيستم.من توی اين شهر غريبم.

کسی منظورم را نمی فهمد

کسی جوابم را نمی دهد

اما تو فرق می کنی.تو از جنس آفتاب و درخت و پرنده هایی.

تو آن کلمه را بلدی و سالهاست که آن را گوشه قلبت نگه داشته ای

پس من آن رمز را به تو خواهم گفت

آن کلمه کوچک انديشه نيك است

بزرگداشت حكيم فردوسي بر همه ايران دوستان خجسته باد

در اين گيتي پهناور روزو به روز پيشرفته ديروز اينترنت قطع بود و نتوانستم به درستي در روز 25 ارديبهشت بزرگداشت فردوسي را به ايران دوستان تبريك بگويم


دریغ است که ایران ویران شود کنام شیران و پلنگان شود


همه جای جنگی سواران بدی نشستن گه شهریاران بدی

چو ایران نباشد تن من مباد بر این بوم و بر زنده یک تن مباد

ز بهر بر و بوم و پیوند خویش زن و کودک وخرد و فرزند خویش

همه سر به تن کشتن دهیم از آن به که کشور به دشمن دهیم

فرتور هايي از ممسني (آبشار تنگ سا )

مكانيزه شدن هم بد نيست - ها

شكوه ايران را بنگريم كه دست روزگار مارا با آن بيگانه كرده است . جاويد و زنده باد ايران

مقایسه کنید 8 عکس اول مربوط به غزه فلسطین است و مابقی روستای کندلوس خودمان

1

2

3

4

5

6

7

8

حال عکسهایی از روستای کندلوس خودمان را بنگرید