چون خمشان بی گنه روی بــــــر آسمان مکن
باده خاص خــورده ای نقل خلاص خـورده ای
بـــوی شــراب می زند خـــربـــزه دردهان مکن
روز الـــست جـــان تو خورد می ای ز خـان تو
خـــواجــه لامــکان تویی بــــــنـدگی مکان مکن
دوش شـــراب ریـــختی وز بر ما گـــریـــخـتی
بار دگــــر گـــرفـــتــمــت بــــار دگــر چنان مکن
ای دل پـــاره پــاره ام دیــدن اوســت چاره ام
اوست پناه پشت من تــــکــیه بر این جهان مکن
کاردلم به جـــان رسـد کارد به استخوان رسد
نالـــه کــنـــم بــگـویـــدم دم مـــزن و بیان مکن
ناله مــکن که تا که مــن نـــاله کــنم برای تو
گرگ تویی شبان منم خویش چو من شبان مکن
باده بــــنـــوش مــــات شوجمله تن حیات شو
بــــاده چــــون عقـــیــق بــین یاد عقیقکان مکن
بـــاده عـــام از برون بـــاده ی عـــارف از درون
بــوی دهـــان بـــیــان کـند تو به زبان بیان مکن
از تبریز شـــمس دین مــــی رســدم چوماه نو
چشــــم سـوی چراغ کن سوی چراغدان مکن
مولانا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر